တိတ္ဆိတ္တဲ႔ ညအေမွာင္......
လေရာင္မွ မလင္းႏိုင္တဲ႔ ဒီခရီး။
အခ်စ္မီး ထြန္းလင္းခဲ႔သူ
မင္းေၾကာင္႔သာ....
ပင္လယ္ကို ျမင္ႏိုင္ေတာ႔တယ္။
ငါ ဘာကိုေၾကာက္ရမွာလဲကြယ္။
“ေမခလာ” မကယ္လဲ
မင္းရွိေနမယ္ ။
လင္းလက္လြန္းတဲ႔ အခ်စ္စစ္ေတြနဲ႔
လမ္းျပခဲ႔တယ္ ။
ျပာလဲ႔လဲ႔ မိုးေကာင္းကင္ထက္က
လမ္းျပၾကယ္....
မင္းဟာ ငါ႔ဘ၀ရဲ႕
သမုဒယႏြယ္....
အိပ္မက္ေတြ စီျခယ္....
ဒုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ရည္ရြယ္တဲ႔လမ္း.....
ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကမ္းတမ္းပါေစ ။
အဆံုးထိ လွမ္းႏိုင္ဖုိ႔
ပန္းတုိင္ကို ျမင္ေနရျပီ (ဟုိအေ၀းမွာ)
ဇြဲမေလွ်ာ႔နဲ႔ ငါ႔အခ်စ္.....
ေရာင္နီေအာက္မွာ
ဒို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕
ဘ၀သစ္ ........
အားေပးသြားတယ္။
ReplyDeleteကဗ်ာလွလွေလးေတြကို ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔
ဖြဲ႔ကံုးသီသူအတြက္လည္း အေလးျပဳသြားတယ္။